ในหลายประเทศที่ประสบคลื่นยักษ์สึนามิในเอเชียและแอฟริกาในปี
2547
สัตว์ต่าง ๆ ได้แสดงความฉลาดที่มีมาแต่กำเนิดของพวกมัน
และความรักต่อมนุษย์โดยการช่วยชีวิตจำนวนมาก ซึ่งมิฉะนั้นแล้ว
อาจต้องตายในภัยพิบัติ
ตัวอย่างเช่น
ในสถานที่ต่างอากาศชายทะเลจังหวัดภูเก็ต ประเทศไทย
ซึ่งเป็นสถานที่ที่ถูกคลื่นยักษ์สึนามิกระหน่ำอย่างหนักเป็นพิเศษ
ช้างได้ช่วยชีวิตเด็กอย่างคนที่อยู่ชายหาด เมื่อเกิดคลื่นยักษ์ขึ้น
ช้างได้ถูกนำมาให้ความบันเทิงแก่เด็ก ๆ
แต่เมื่อธรรมชาติปล่อยความโกรธของมันออกมา
ควานช้างก็ยกเด็กจำนวนมากขึ้นบนหลังช้าง และพาพวกเด็ก ๆ ไปในที่ที่ปลอดภัย
(โปรดดู
http://www.freerepublic.com/focus/f-news/1310876/posts )
ในอีกกรณีหนึ่งหญิงชาวอินโดเนเซียในจังหวัดอาเจะห์
ซึ่งได้รับความเสียหายจากคลื่นยักษ์สึนามิ
ได้ช่วยชีวิตของหล่อนและชีวิตของเด็กเพื่อนบ้านในขณะที่งูยักษ์นำทางหล่อนในขณะที่น้ำท่วม
ริชซ่าร์คนขายเสื้อผ้าจากเมืองหลวงบันดาอาเจะห์ กล่าวว่า ในตอนแรก
เธอมองดูอย่างช่วยตัวเองไม่ได้ เมื่อสึนามิได้ทำลายบ้านของเธอ
แล้วในขณะที่เธอถูกพาออกจากบ้านของเธอ
เธอก็ถูกลากไปยังเพื่อนบ้านที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส
ซึ่งกำลังดิ้นรนที่จะจับลูกแฝดที่อายุ
9
ขวบของเธอไว้
“โปรดช่วยลูกแฝดของฉันด้วย
ปล่อยฉันไปเถอะ ตราบใดที่พวกเขาปลอดภัย”
ริชซ่าร์รำลึกถึงคำพูดของผู้เป็นแม่
จากนั้นริซซ่าร์ก็เอาเด็กไว้บนหลังของเธอ
และขณะที่เธอต่อสู้กระแสน้ำเชี่ยวกรากเธอก็เห็นงูขนาดเท่าเสาโทรศัพท์
เลื้อยไปกับกระแสน้ำ มุ่งไปยังชายฝั่ง
“แปลกดี
ที่ฉันไม่รู้สึกกลัว”
ริชซ่ากล่าวและบอกว่า
เธอได้ตามงูไปสู่ที่ปลอดภัย
“ขอบคุณพระเจ้า
ด้วยพลังที่ฉันมีหลงเหลืออยู่ ฉันก็ไปถึงพื้นที่ที่สูงกว่าได้”
(โปรดดู
: http://www.command-post.org/nk/2_archives/018357.html )
Iในตัวอย่างที่น่าระทึกใจยิ่งไปกว่านี้
จากพอนดิเชอร์รี่ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือของอินเดีย
สุนัขของครอบครัวได้ช่วยชีวิตเด็กชายวัย
7
ขวบ ขณะที่สึนามิพัดท่วมหมู่บ้านของพวกเขา ในขณะที่คนอื่น
ๆ ในครอบครัวของเขาตะเกียกตะกายหนีคลื่นยักษ์ที่กำลังถากโถมเข้ามา
เด็กชายคนนี้ไม่ตาม
ครอบครัวไป กลับวิ่งไปยังที่ที่ปลอดภัยที่สุด ที่เขารู้จัก
คือกระท่อมคอนกรีตซึ่งอยู่ห่างจากฝั่งไป
40
หลา
ขณะที่ครอบครัวกำลังรีบวิ่งขึ้นเขาเพื่อความปลอดภัย
โดยมีน้ำทะเลซัดมาที่ส้นเท้าของพวกเขา เซลวาคุมาร์
สุนัขสีเหลืองของพวกเขาก็มุดเข้ากระท่อมตามหลัง
เด็กชาย สุนัขได้กัดและดึงเด็กชายให้ขึ้นเขา
เด็กชายพูดว่า
“สุนัขตัวนั้นคว้าผมไว้ที่คอเสื้อเชิ้ต
และลากผมออกมา”
แม่ของเด็กร้องไห้ด้วยความดีใจ เมื่อนางเห็นลูกชายเดินมาหา
โดยมีเซลวาคุมาร์อยู่ข้าง ๆ เด็ก
หล่อนเปล่งเสียงร้องว่า
“สุนัขตัวนั้นคือพระเจ้าของฉัน”
(โปรดเยี่ยม
: http://www.cbsnews.com/stories/2005/01/02/world/main664271.shtml
)
เรื่องราวความกล้าหาญ ความรัก และความรับรู้ของสัตว์
ย้ำให้เห็นถึงความจริงที่ว่า เพื่อนที่เป็นสัตว์ของเรานั้น
เต็มไปด้วยพลังงานของพระเจ้า
และมีเมตตาอันยิ่งใหญ่เหมือนกับพวกเราที่เป็นมนุษย์