|
|
|
|
|
|
มหาอาจารย์จากเมฆหิมาลัย |
|
โดย
ท่านอนุตราจารย์ชิงไห่ |
(จากหนังสือรวมบทกวีของท่านชื่อ น้ำตาอันเงียบงัน) |
|
|
ณ
กาลครั้งหนึ่ง |
มีผู้ที่รักในความสงบอย่างแท้จริง
เดินทางไปทั่วทุกแหล่งหล้า |
เพื่อแสวงหาความสุขอันเป็นนิรันดร์ |
เธอเดินผ่านผันพื้นพิภพ บรรจบดวงตะวัน ถึงดวงจันทร์และเมฆา |
แสวงหาจนในที่สุดก็ได้พบ
สิ่งซึ่งแท้ก็หลบซ่อนอยู่แล้วในหัวใจอันลึกซึ้ง |
เธอก็จึงทรุดกายนั่ง |
และกำลังจะเสวยสุขสโมสรกับพระพรที่เพิ่งพบนั้น |
แต่ฉับพลันเธอก็มองลงมา
|
เห็นบรรดาสรรพสัตว์กลิ้งเกลือกอยู่ในความมืดมน |
เฝ้าหาเฝ้าค้นความสุขซึ่งมิอาจพบพาน
|
เหมือนเบื้องบรรพกาลเป็นล้านๆ
ปีที่เธอเคยผิดพลาดมา |
แล้วน้ำตาเธอก็หยาดหยด |
หยดหนึ่ง
หยดสอง และหลายหยดก็พร่างพราย |
แต่ละหยดก็ฉานฉายคือประกายเพชร |
และในไม่ช้า
ท้องฟ้าก็เกลื่อนด้วยเกล็ดประกายน้ำตา |
คือดวงดาราแห่งปัจจุบัน |
ในช่วงเวลาทิวาวัน เธอเหล่านั้นก็แอบอาย
|
และเหน็ดหน่ายเกินจะนิทราในราตรีกาล |
ผู้ใดใฝ่ทะยานค้นหาสัจธรรม |
ดวงดาวกระพริบนำ พรายแสงจะแจ้งหนทางไป |
และเตือนใจให้นึกถึง ท่านผู้ซึ่งศักดิ์สิทธิ์นั้น |