อาจารย์ผู้เมตตาช่วยยกระดับศิษย์ผู้ดื้อดึงให้สูงขึ้น | ||||||||
โดยเพื่อนประทับจิตเฉิน สิงคโปร์ |
||||||||
|
||||||||
|
||||||||
นับแต่นั้นมา อาจารย์ก็มาปรากฏในสมาธิของฉันบ่อยๆ ถ้าอาจารย์ไม่ได้มา กวนอิมโพธิสัตว์ก็จะมาพาฉันไปหาอาจารย์ อมิตาพุทธะและพระศากยุนีพุทธเจ้าก็ทำแบบเดียวกัน ฉันจำได้ว่าครั้งหนึ่งอมิตาภะพุทธเจ้าตรัสกับฉันว่า "เด็กน้อยเอ๋ย ในโลกนี้อาจารย์ของเธอก็คือท่านชิงไห่ และญาติที่ใกล้ชิดที่สุดของเธอก็คือท่านชิงไห่เช่นกัน" ส่วนพระศากยมนีพุทธะ - พระพุทธเจ้าไม่ได้ตรัสอะไรแต่ท่านมักจะพาฉันไปหาอาจารย์บ่อยๆ วันหนึ่งพระพุทธเจ้ามาหาฉันอีกและพาวิญญาณฉันขึ้นไป ฉันถามพระองค์ว่า "พระพุทธองค์ ท่านกำลังจะพาฉันไปไหน?" ท่านก็ตรัสว่า "ฉันกำลังพาเธอไปหาอาจารย์ชิงไห่" แล้วพุทธะและโพธิสัตว์มากมายก็ปรากฏขึ้น! ทั้งมัญชูศรีโพธิสัตว์ กวนอิมโพธิสัตว์ และอมิตาภพุทธะร่วมกันบอกกับฉันว่า "ไป!ๆ ตามอาจารย์ชิงไห่ไปและให้ท่านดูแลตัวเธอ จงจำไว้ว่าต้องปฏิบัติตามอาจารย์และขยันบำเพ็ญให้ดี" ครั้งหนึ่งอมิตาภพุทธะพาฉันขึ้นไปบนระดับที่สูงขึ้นเพื่อไปพบกับอาจารย์ชิงไห่ อาจารย์กำลังนั่งอยู่ตรงกลางท่ามกลางพุทธะและโพธิสัตว์จำนวนมาก แล้วพระศากยมุนีพุทธเจ้าก็บอกฉันว่า "คุกเข่าลงทำความเคารพอาจารย์เร็วเข้า" ตั้งแต่นั้นมาฉันก็เลิกเห็นพุทธะและโพธิสัตว์ทั้งหลาย มีแต่อาจารย์ภายในเท่านั้นที่ปรากฏให้ฉันเห็นในสมาธิ ชีวิตของฉันผ่อนคลายสบายใจมาตลอดฉันไม่ค่อยได้ออกไปข้างนอก และฉันก็ชอบชีวิตที่เงียบๆ แบบนี้มาก แต่แล้วจู่ๆ สามีของฉันก็ต้องเดินทางไปต่างประเทศเพื่อพยายามจะแก้ไขปัญหาทางการเงิน และเขาก็มอบงานก่อสร้างทั้งหมดให้ฉันดูแลจัดการ ดังนั้น ฉันจึงถูกบังคับให้ต้องนั่งอยู่ในตำแหน่งเจ้านาย การจัดการปัญหาของสามีของฉันทั้งในด้านธุรกิจและการเงินนั้นเป็นบททดสอบที่หนักหนามากสำหรับฉัน แต่ด้วยพรของอาจารย์ ฉันก็เอาชนะและจัดการกับมันได้อย่างถูกต้อง วันหนึ่งจู่ๆ ฉันก็เห็นอาจารย์ภายในปรากฏขึ้นที่ตาปัญญาของฉันๆ จึงสวดอธิษฐานถึงอาจารย์ว่า ถ้ามีอะไรไม่ดีกำลังจะเกิดขึ้นก็ขอให้ช่วยฉันแก้ไขมันได้ด้วยเถิด ตอนนั้นฉันสามารถรู้สึกได้ว่าพลังพรของอาจารย์แรงกล้ามากเป็นพิเศษ หนึ่งชั่วโมงต่อมาเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งก็เข้ามาบอกฉันอย่างตกใจว่า "เกิดเรื่องใหญ่แล้ว! คนงานกำลังก่อการประท้วง กำหนดเส้นตายสำหรับงานของเราเหลืออยู่อีกไม่กี่วันเอง ถ้าเราทำงานเสร็จไม่ทันเราจะโดนปรับอย่างหนักเลย! ถ้าฉันยังคงเป็นฉันคนก่อน ฉันก็จะตกใจและสับสนวุ่นวายใจเท่าๆ กับเขาแน่นอน แต่เนื่องจากพระพรของอาจารย์ทำให้ฉันรู้สึกมั่นคงราวกับขุนเขาลูกหนึ่ง หลังจากที่ได้พูดคุยอะไรบางอย่างทางโทรศัพท์กันแล้ว ฉันก็สามารถคุยกับคนงานทั้งหลายได้สำเร็จ! เพื่อนร่วมงานต่างก็พูดกับฉันว่า "พวกเราโชคดีมากจริงๆ เวลาที่เราต้องการใครที่มีความสามารถพวกเขาก็จะปรากฏมาเองทันที นอกจากนี้เรายังได้เจอกับคนดีๆ เสมอ ในขณะที่เจ้านายคนก่อนของเราเคยเจอปัญหาไปทั่วทุกแห่ง" ฉันรู้สึกขอบคุณอยู่ในใจสำหรับความช่วยเหลือของอาจารย์ เมื่อมองย้อนกลับไปดูในตอนนี้ฉันคิดไม่ออกเลยว่าฉันเอากำลังใจจากที่ไหนมาในตอนนั้น ฉันไม่เคยมีประสบการณ์ในการจัดการกับเรื่องแบบนี้มาก่อนเลยสักนิด จากการที่เป็นแม่บ้านธรรมดาๆ คนหนึ่ง ฉันจึงอยู่ห่างจากสังคมภายนอก ดังนั้น อาจารย์จึงจัดการให้ฉันได้มีสมาคมกับผู้คน จากการทำงานของฉันๆ ก็ได้ค่อยๆ สังเกตเห็นชีวิตในด้านต่างๆ ไปทีละนิด และก็ได้ตระหนักว่าชีวิตเป็นสิ่งที่ไม่จีรังยั่งยืน ยิ่งฉันได้พบปะคลุกคลีกับคนมากขึ้นความเชื่อมั่นของฉันในสัจธรรมก็ยิ่งมั่นคงขึ้น ยิ่งฉันถูกบังคับให้ต้องพบกับสิ่งต่างๆ มากขึ้น ฉันก็ยิ่งอยากจะกลับบ้านไปบำเพ็ญมากขึ้น ก่อนการเปลี่ยนแปลงอย่างมากในชีวิตของฉันครั้งนี้ นิรมาณกายของอมิตาภพุทธะและอาจาจารย์ชิงไห่ก็ได้พาฉันขึ้นไปยังโลกที่สูงขึ้นมาแล้ว เพื่อไปพบกับพุทธะโบราณท่านหนึ่ง พุทธะโบราณท่านนั้นแตะศรีษะของฉันแล้วก็พูดว่า "เด็กน้อยเอ๋ย ถึงเวลาที่เธอจะกลับบ้านแล้ว! กลับไปยังบ้านของธรรมวิถีกวนอิมและนับถือปฏิบัติตามอาจารย์ชิงไห่ ปล่อยให้ท่านดูแลตัวเธอ" หลังจากที่มีประสบการณ์ในชีวิตมาหลายด้านและได้ติดต่อสื่อสารกับผู้คนมากมายแล้ว ฉันก็พบว่าเราจะไปถึงความอมตะนิรันดรได้ก็ด้วยการบำเพ็ญเท่านั้น ฉันรู้สึกปลอดภัยก็ต่อเมือฉันได้อยู่กับอาจารย์เท่านั้น อาจารย์คนก่อนของฉันเคยบอกฉันว่า "อาจารย์ชิงไห่คือนักบุญที่เมตตากรุณาที่สุด ฉันอาจจะคัดค้านเธอถ้าหากว่าเธอไปถือปฏิบัติตามอาจารย์คนอื่นๆ แต่ฉันไม่กังวลเลยถ้าเธอจะไปปฏิบัติตามอาจารย์ชิงไห่!" หลังจากประทับจิตแล้วฉันก็ได้เห็นพระศากยมุนีพุทธเจ้าอีกในสมาธิ ฉันรู้สึกดีใจที่ได้พบท่านเพราะฉันคิดถึงท่านมาก ท่านกำลังนั่งอยู่บนดอกบัวสีทองลอยเข้ามาหาฉันจากที่ไกลๆ พอฉันตั้งใจมองดูอีกที ฉันก็พบว่าเป็นอาจารย์นั่นเอง! ที่เคยปรากฏร่างเป็นกวนอิมโพธิสัตว์, อมิตาพุทธะ และพระศากยมุนีพุทธเจ้า เพื่อมาช่วยยกฉันให้สูงขึ้นแต่ว่าฉันไม่ได้รู้ตัวเลย |
||||||||